Jeden z jego wersów brzmi: „Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…”
Jakże prawdziwe są te słowa wypowiedziane tu i teraz…
Jakże aktualne i jakże przerażające w swojej prostocie.
Przecież nikt z nas nie przypuszczał, że w ten sposób przyjdzie nam żegnać Ciebie Piotrze,
którego jeszcze miesiąc temu widzieliśmy w pracy, zajętego problemami dnia codziennego.
To jest zbyt szybko, zbyt wcześnie, tak nagle i niespodziewanie.
Byłeś, to zdanie wielu z nas, właściwym człowiekiem, na właściwym miejscu.
Zawsze znalazłeś odpowiednie rozwiązanie, mogliśmy na Ciebie zawsze liczyć.
Pewnie nikt Ci tego nie powiedział, ale byłeś wzorem skromności i prawdziwego człowieczeństwa.
Miałeś swój własny kodeks i żyłeś zgodnie z jego zasadami.
Pamiętamy anegdotki i różne opowieści, którymi rozbawiałeś niejednego z nas,
by w ten sposób uzyskać aprobatę swojego zadania i osiągnąć zamierzony cel swoich działań.
Każdy z nas miał szansę zdobyć Twoje zaufanie i sympatię.
Tej śmierci nie było w planie.
Przyszła niespodziewanie, niechciana.
Zakradła się jak złodziej, by odebrać życie, tylko dlaczego Twoje?
I dlaczego tak wcześnie, przekreślając plany, marzenia.
Dzisiaj, w ten grudniowy dzień żegnamy Naszego Przyjaciela,
Wspaniałego Dyrektora, Oddanego swojej pracy Nauczyciela,
Żegnamy skromnego człowieka, który żył i pracował wśród nas i z nami.
Będziesz żył Drogi Piotrze w naszej pamięci na zawsze…
Spoczywaj w spokoju!
